Bir Idam Mahkûmunun Son Gunu, dunya edebiyatinin olumsuzlerinden Victor Hugo'nun (1802-1885) yirmi alti yasinda yazdigi bir genclik yapitidir. Victor Hugo'nun icerik olarak bu romandaki amaci cok yalin, cok acik: Idam cezasinin hem trajik, hem de sacma yanini gostermek. Onun buyuklugunde, onun dehasinda bir yazar icin boyle bir savi insani ve etik boyutlariyla sergileyerek kanitlamak hic de guc degil. Ama bu romanin buyuk onemi baska ozelliklerinden kaynaklaniyor. Bu yapit, birinci tekil kisi ben ile yazilan romanin ilk ornegi. Daha once boyle bir yontem bilinmiyor. Demek ki bu ozelligiyle bir yol acici, bir oncu bu roman. Roman kahramaninin da dedigi gibi, bir tur zihinsel otopsi olan bu romanda, modern edebiyatin ilk ic monologu ile karsilasiyoruz. Bir Idam Mahkûmunun Son Gunu, bir yazinsal yenilik olan Samuel Beckett ve Georges Bataille'i haber veriyor. Bu da romanin bir baska onemli ozelligi. Bataille ve Beckett'i tanidiktan sonra bu romani daha iyi kavriyoruz. Idam Mahkûmunun kendisine ironik bir gozle bir baskasi olarak bakisi ise, Victor Hugo'nun Arthur Rimbaud'dan kirk yil once 'Ben Bir Baskasidir' dusuncesini yasamis oldugunu gosteriyor. - from Amzon